آدما رنگ و وارنگ اند

ساکنی آمد بالا که مهمانهای من در آسانسور گیر کرده اند. دویدم پایین. به آتش نشانی زنگ زدم. عید بود. آمدند به طریقی ایمن مهمان ها را از اتاق آسانسور بیرون بردند. دم ایام عید دلم نیامد عیدی ندهم. یک 50 هزار تومانی دادم که تیم آتش نشان بروند شیرینی بخرند و بخورند. هر چه اصرار نمودند نمی گیرند من به رسم عادات ایرانی که داریم آن را دادم. ساکن مربوطه هیچ به روی خود نیاورد. گذشت از آن زمان تا به مناسبتی ایشان شد مدیر من شدم حسابدار. مدیر که اغلب نیست. جمعه بعد از ظهر زنگش زدم که هی فلانی برویم بالا اتاق موتورخانه آسانسور را ببینیم. گفت مهمان دارم. 

با خود اندیشیدم که هیچ وقت شده من بگویم "مهمان دارم". آدما رنگ و وارنگ اند. نمی دانستم.